TINE ZIET (468): Solidariteit

Terwijl ik zondag dichtbij een vuurtje in een tuin zat en mijn haar langzaam de geur kreeg van het hout van het tuinhuis van mijn oom en tante waar ik heel graag in speelde, brandde het een dertigtal kilometers verder in een loods in Lauwe. Daarbij brandde ook een appartement volledig af. Meteen werd voor de inwoner, Carine,  een bekend figuur in Lauwe, een steunactie georganiseerd en zoals dat gaat in Lauwe: veel mensen betuigen hun solidariteit en doen een gift. Hoe erg is het niet om alles te verliezen? Daarbij gaat het dan nog niet alleen over de gigantische materiële schade, maar ook alle souvenirs, alle herinneringen die je wou bewaren,  spulletjes en papiertjes waar je geen afscheid van kan nemen,… alles is weg! Dat kan geen enkele donatie terugbrengen. Natuurlijk helpt zo’n actie wel om een nieuwe start te kunnen nemen na zo’n heftige gebeurtenis. Het is enorm hartverwarmend om te zien dat een volledige groep mensen achter één persoon kan gaan staan. We kunnen het nog. Ondanks de immense verdeeldheid en verzuring vormen mensen nog steeds een front als het over dergelijke rampen gaat.  In Lauwe is al vaak gebleken dat samenwerken loont. Festivals, kerstmarkten,…. Mochten die niet meer worden georganiseerd: inwoners zetten zelf hun schouders onder de organisatie en organiseerden het misschien zelfs nog beter!

Ik vind dat hoopgevend.  We zouden het met het oog op de actualiteit over de grenzen heen, kunnen vergeten. Zolang er dergelijke samenhorigheid is, koester ik toch ergens de stille hoop op vrede.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  10/04/25)

TINE ZIET (467): Draai

Onhebbelijkheid kruipt soms waar het niet gaan kan. Zo betrapte ik mezelf afgelopen dagen meermaals op een botte opmerking of een uitval. Dat simpelweg omdat mijn bobijntje weer aardig volgelopen is en dat het dringend tijd is voor ontlading.  Met 15 dagen vakantie voor de neus, komt die opportuniteit toch heerlijk dichtbij. Ook de aanblik op de lente zorgt voor een milder gevoel.  Waarom neem ik zoveel hooi op mijn vork?

Ik voel dat al ik tranen in mijn ogen krijg bij het minste beetje pech. Het doosje blauwe bessen dat dan opeens uit mijn handen springt, bijvoorbeeld. Tijdens het oprapen van elke bes, kan ik wel huilen. Alsof fruit me emotioneel maakt of het bukken… Nee, dan denk ik: “Op tijd  gaan slapen. Wandelen. Meer water drinken. Extra vitamines. Meer vrije dagen!”

Als ik naar mijn omgeving kijk, merk ik eigenlijk dat het niet alleen aan mij ligt. Er is een algemene tendens waar te nemen. Ongeacht het formaat van die bobijntjes en hoeveelheden hooi op de vork, geraken zoveel mensen op. Van andere stukjes fruit. Van voetbaluitslagen. Files. Een opgestoken middelvinger. Van boormachines in de buurt. We gaan op en op en op en lezen bijgevolg bijvoorbeeld berichten helemaal verkeerd, blazen muren op of foeteren in het verkeer. Hoe laten we het toch in godsnaam zover komen?

De wereld draait al uit zichzelf. Op sommige plaatsen draait die wereld zelfs helemaal door. Wij tollen al te vaak om eigen as en missen bijgevolg draaierig waar het echt om draait.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  03/04/25)