TINE ZIET (448): Laagjes

Donderdag bevond ik me met veel anderen in De Kapucinne voor een zeer intiem concert van CHVE met support van Innerwoud. Wat beide muzikanten typeerden was dat de muziek laag per laag gelegd werd en dat de onderste lagen dus best repetitief waren. Terwijl Innerwoud enkel de contrabas gebruikte, nam CHVE opvallend minder traditionele muziekinstrumenten ter hand.  Een van de opvallendste instrumenten was ongetwijfeld een stapel stenen. Daarnaast bespeelde hij bijvoorbeeld ook de draailier.

In het decor van De Kapucinne, geflankeerd door enkele kaarsen en een grotere vlam voor hem uit leek het alsof hij ons terugbracht naar een tijd uit een ver verleden. Dat deed mij alvast goed. Niet dat ik mezelf meteen terug zou flitsen naar bijvoorbeeld de Middeleeuwen. Ook al ben ik erg nostalgisch van aard en heb vaak kritiek op de hedendaagse tijd, ik ben al bij al best tevreden van de tijd waarin wij nu leven. Dat is het mooie van kunst : muziek, een schilderij, een boek…het brengt je ergens heen als je erin kruipt: maar eenmaal je weer geland bent, ben je weer op je vertrouwde plek. Het is reizen zonder jezelf echt te verplaatsen.

 Momenten waarin we als het ware opstijgen naar andere tijden moeten we koesteren. Niet alleen kan je dan even veilig schuilen. Ook doet het beseffen hoe rijk we zijn. Laagje per laagje zijn wij gevuld met wat ons raakt. Wie  zich regelmatig aan kunst laaft, is als een geweldige lekkere lasagne tot mens gemaakt. Zoveel om even in te verdwijnen. Ik laat het me alvast smaken.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  21/11/24)

TINE ZIET (447): Euforie

Er zijn weinig dingen die zo kunnen opladen als een wandeling. Zeven jaar geleden had ik dit nog een uitspraak gevonden die bij de dagtrippers van het TV-programma ‘In de Gloria’ paste. Dankzij de pandemie heeft mijn kleerkast zowaar een ‘wandel-compartiment’ dat stilaan uit z’n voegen barst. Zondag was ik een van de vele mensen die met wandelschoenen in de koffer naar De Kleiputten trok. Het terrein is zo uitgestrekt dat ik dikwijls het gevoel had toch in mijn eentje te zijn. Wellicht vinden veel mensen dit een angstvallig idee, want van alle mensen die ik tegenkwam, was ik een van de weinigen die alleen was. Het enige moment dat in zo’n solo-wandeling altijd wat beangstigend (als mens zonder oriëntatiegevoel) is het besef dat je moet zorgen dat je voor het donker wordt terug moet zijn. Vooral als je dat alles zonder bewegwijzering doet.

Het leuke aan wandelen in de Kleiputten is dat er een duidelijk en veilig pad is, maar dat er ook een mogelijkheid is om meer het bos in te gaan en dus het parcours wat spannender te maken. Dat is natuurlijk geen safari maar door de bochten en de afleiding van echt in de natuur te zitten, verlies ik dan toch alle richtingsgevoel. Dat ik daar toch voor koos en het almaar donkerder werd, is natuurlijk geen verrassing in dit verhaal. Dat alle bomen op elkaar lijken is een feit. Heel even was er dus de befaamde paniek.

 De auto terugvinden net voor de avond valt, voelt alsof ik na een zware klim de top van een berg heb bereikt. Hoe tuttig dit ook klinkt: als niet-avonturier heb je weinig nodig voor euforie!

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  14/11/24)

TINE ZIET (446): Tandarts

Het hoogtepunt in mijn herfstvakantie was ongetwijfeld het bericht dat ik er eindelijk in geslaagd ben een afspraak te maken met een tandarts. Het moge duidelijk zijn: het betreft geen romantische afspraak.  Ik hou niet van tandartsen. Mijn mond voor hen openen, is alsof ik mijn hele zijn aan hen openbaar. Daarenboven ben ik niet trots op mijn gebit.

Maar al enkele maanden voel ik een gaatje in mijn tand. Omdat mijn tandarts met pensioen is en er overal een patiëntenstop blijkt te zijn, werd dat gaatje groter en groter. Ik vond dat een verschrikkelijk besef. Je weet dat er iets dringend moet behandeld worden, maar er waren gewoon geen gaatjes in de afsprakenagenda van de tandartsen in de buurt. Ik voelde me aan mijn lot over gelaten. Je betaalt trouw de mutualiteit, je houdt je aan jaarlijkse afspraken maar een simpel gaatje laten opvullen is opeens onmogelijk.

Het is als autorijden met een lekkende motor. Of een lek in het dak. Elke dag loop je meer gevaar. Ook het ongemak wordt elke dag groter. Een kleinigheid wordt al snel een krater in gedachten. Om van de kiespijn nog te zwijgen.

Ik kan me goed voorstellen dat ik niet de enige ben die het lastig heeft met de gevolgen van het tandartsentekort. Volgens mij worden tandartsen krampachtig aangeklampt in hun praktijk maar nog meer op feestjes of op straat. “Help ons! We zijn wanhopig! Steek er eens een tandje bij!” Als een boer die lacht met kiespijn, bijten we al onze tanden stuk. Nog enkele weken geduld en dan is mijn mond hopelijk weer gevuld.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  07/11/24)

TINE ZIET (445): Dromer

 

Zondag stapte ik mee met een wandeling die door Stad Menen werd georganiseerd. We waren met velen. We wandelden in Halluin en mochten daar een exclusief bezoekje brengen aan een gedeelte van de leegstaande fabriek Gratry. De eigenaar van dat deel, vertelde enthousiast over zijn plannen om er voor kinderen met een beperking een thuis te maken. Hij vertelde over het vele werk. 

Ik was samen met de andere bezoekers nieuwsgierig naar de resultaten, maar om eerlijk te zijn was er nog niet zoveel van zijn werk te zien. Hij stoot blijkbaar op allerlei moeilijkheden met vergunningen. We beseften ineens dat hij ons eerder zijn droomscenario had verklapt en dat hij wellicht nooit zelf dat eindresultaat zal zien. Zo was een van zijn ideetjes om in de schouw een ladder te maken die bezoekers dan na een stevige klim een mooi uitkijkmoment zou kunnen schenken. 

Achteraf bedacht ik toch dat het prachtig is. Dat een man zoveel enthousiasme, geld en werk kan steken in het verwezenlijken van een voor ons onrealiseerbare droom. Er moeten dergelijke figuren bestaan. Anders is het leven toch maar saai.

 

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  31/10/24)