Het heeft een haartje gescheeld of ik schreef dit niet meer. Op weg naar een tweedehands schoenenkastje kwam ik op het nippertje – echt nét niet - in een kettingbotsing terecht. De auto’s voor mij remden, ik remde juist op tijd, maar de bestuurder achter mij (en de hele rij achter hem) kon maar erg nipt tot stilstand komen. Ik zag in de achteruit-kijkspiegel hoe de auto te snel mijn kant uit kwam. Ik kneep mijn ogen dicht en bedacht dat dit mijn einde was. Onderweg naar een schoenenkastje van €15. Net verhuisd nu vergruisd door een klap aan carrosserie. In die ene fractie met de ogen dicht, legde ik me erbij neer terwijl ik nog uit de auto had kunnen springen of aan mijn stuur had kunnen draaien. In dat ogenblik had ik er blijkbaar vrede mee dat dit die klap zou zijn die me uit het leven zou kunnen uitknikkeren. “Dit is het dan.” Toen er uiteindelijk geen botsing kwam, opende ik mijn open opnieuw en hoorde de spreekwoordelijke opluchting van de bestuurders en enkele automobilisten daarachteraan. Normaliter zou ik dan even aan de kant moeten gaan staan om te bekomen. In dit geval kon dit niet. Er was geen parkeerstrook. Dus daarna moest ik rustig blijven verder rijden in dezelfde rij. Het was pas toen ik op mijn bestemming was, dat ik letterlijk stil kon staan bij wat er eigenlijk gebeurd was. Ternauwernood ontsnapt. Heftig.
Een paar uren later zat ik met de vrienden van de band te
repeteren. Daarna kwam nog een vriendin op bezoek. Giechelend met een glas rosé
vergat ik de zwaarmoedige gedachte die ik eerder had, dat het leven
uiteindelijk slechts een som van nippertjes is. De volgende keer dat ik achter
het stuur zal kruipen, zal het me evenwel weer besluipen. Geluk en ongeluk
schuilen allebei in kleine hoekjes. Hand in hand verstoppen ze zich in ons
alledaags bestaan. Het is slechts met de neus op de feiten dat we ze verrast
oog in oog bekijken.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 29/07/22)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten