Hier luisteren geraniums naar
de duiven bij de kerktoren.
Er wordt gemijmerd over de tijd
waarin er minder huizen stonden.
In de verte draaien wieken
op de wind die takken ritselt
en pluisjes opstijgen doet.
Er is stilte. Er is rust.
Een lantaarn werpt zijn blik op slapen.
Er zijn buren die zwaaien,
er zijn er ook die praten.
Anderen knikken zacht;
Ergens blaft een hond. Of vier.
Ergens wordt onkruid niet gewied.
Er wordt gehuppeld naar een spel.
Of nee. Toch liever niet.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
TINE ZIET (420): Belofte
Sinds ik in een interview heb verklapt dat ik aan het roman werk, krijg ik af en toe eens de vraag of het nu al wat wordt. Ik moet dan eerl...
-
Omdat enkele vrienden met hun band NeXt op Ratrock optraden, besloot ik nog eens mijn bottines en netkousen uit de kast te halen en me naar ...
-
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...
-
In mijn klassen heb ik een erg mondige leerling die er erg trots op is dat zijn vader in een ambachtelijke slagerij werkt. Elke les wordt we...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten