Brief aan mijn stad.

(Dit jaar probeer ik elke dag een brief te schrijven. Omdat ik vandaag mijn tweehonderdste brief schreef, wou ik iets bijzonders. Ik schreef hem aan mijn stad. Zoals ik mijn brieven ook anders schrijf. Zonder klad. Vier kantjes met inktblauwe inkt. Maar omdat ik het spijtig zou vinden dat die brief zomaar verloren zou gaan, maakte ik één uitzondering. Na afloop tikte ik de brief ook uit en publiceer hem. Voor wie de brief wil lezen.)

Menen, 27/07/15

Op mijn zolder, 12:06

Jess FM

Gegroet mijn stad,

Vandaag is het een heugelijke dag.  U weet het wellicht niet, maar dit jaar probeer ik elke dag een echte brief te schrijven. Dit omdat ik vaak met enige nostalgie terugkijk naar een wereld die nog niet virtueel was. Vandaag schrijf ik brief 200. En die schrijf ik naar U.

Niet alleen omdat 200 magisch klinkt in de ogen en de oren, maar ook omdat ik vandaag op reis vertrokken ben: een reis door Menen. Een week lang laat ik mij op sleeptouw nemen om U met andere ogen te zien. Dat is toch reizen?

Deze dagen vertrekken mensen, uw inwoners, naar andere oorden. Men gaat naar andere landen om daar andere culturen op te snuiven. Om andere dingen te doen. Om in een andere omgeving een boekje te lezen. Men gaat daar musea bezoeken. Fijn!  Maar ik wil me deze week engageren om deze zomer minstens één volle week dagelijks in een leefwereld te stappen die me niet vertrouwd is.

Zelf woon ik hier drie jaar en een half. Ik vind mij al behoorlijk goed ingeburgerd. Ja, ik voel me Menenaar. Als Figurette Fénoménale, Wereldtuinier, fitnesser, vrijwilliger bij de Figuranten, vaste bezoeker van CC De Steiger, leerkracht SAMW-Menen, bibliotheekganger,… Toch zijn er nog zoveel facetten die voor mij totaal onbekend zijn en wellicht ook zullen blijven. Daarom mijn initiatief.

Op het programma staan onder andere gamen, enkele toeristische wandelingen, shoppen in de Barakken, een potje draaien, een bezoek aan het opvangcentrum, meepresenteren bij Jess Fm, vissen… Ook ga ik op 10 augustus een dagje meewerken in de wasserij van Veerkracht 4. Want ik sta open voor nog andere dingen. Ook na mijn weekje in Menen. Daarom leek het me wel fijn om U mijn tweehonderdste brief te schrijven, want met U wil ik wel vrienden zijn.

Veel vrienden en familieleden vinden het nog altijd vreemd dat ik hier kwam wonen en hier blijf. Het is iets geks met uw naam. Veel mensen trekken hun neus op als ze ‘Menen’ horen. Om eerlijk te zijn, vind ik dat een beetje bizar. Want wat is er in hemelsnaam verkeerd met Menen? Ik zou het eigenlijk niet weten.

Oh, Menen, ik woon hier graag. Echt! Ik hou van uw inwoners. Ze zijn zo mooi eigen.  Men durft uw straatbeeld wel eens grauw te noemen. Dat doet me soms een beetje verdriet. Daarom vind ik het fijn om vrienden hier af en toe mee naar toe te slepen. En ze moeten het telkens toegeven: je woont hier goed. En dat is ook zo. Dit is het fijne aan een stad waar iedereen aan zijn/haar trekken komt. Voor mensen die van feesten houden zijn er Wieltjesfeesten, carnaval, heel veel leuke buurtfeesten, Breughelfeest,… Voor wie van muziek houdt is er Grensrock, KOTweekend,… Kunst is er ook. Dit jaar zag ik werk van plaatselijke kunstenaars, maar ook van James Ensor en Joseph Beuys! Wat men mij ook zegt: Menen leeft!

Menen wordt bovenal gekleurd door wie er woont. Vergeef mij als ik het zo schrijf, soms lijkt het een bont allegaartje. Stuk voor stuk mensen voor wie ‘echt-zijn’ past. Authentiek. Eigen.

Natuurlijk leef ik niet in een roze wolk. Ik zie ook wel miserie. Ik zie zwerfvuil. Hondenpoep. Verloedering. Onkruid. Gebroken glas. Maar geef eens toe, waar ziet men dat niet?

Met dit schrijven wil ik U laten weten dat ik U eigenlijk wel graag zie. Dat mijn vrienden U ook almaar liever zien. Dat ik mij graag in u nestel. Dat is me hier, jawel, serieus thuis voel. Het is in uw straten dat ik een andere Tine ben geworden. Een actievere en socialere Tine (al is daar nog altijd werk aan).  Ik heb hier zelden grauwe en grijze gedachten. Meer nog: soms huppel ik uw zebrapaden over.

Ik dacht dat U dat ook wel eens wou lezen. Want geef toe: we zeggen zo weinig lieve dingen. Zeker niet over een stad.

Hopelijk mag ik me hier blijven thuis voelen. Hopelijk vervreemd ik niet opeens omdat ik op een dag wakker word in een stad die ik toch niet ken.

Hopelijk stopt ook op een dag die negatieve bijklank als ik uw naam over de lippen laat komen. U bent Gent niet. Geen Antwerpen. Geen Brugge. U bent MENEN.

Graag wil ik u toch nog een tip geven: zie het niet al te groots.  Ga na dit schrijven niet met uw neus in de wind lopen. U bent Knokke niet (net zomin ik geen godin). U bent niet een stad die U misschien soms liever wil zijn. Blijf uw inwoners in de armen sluiten, kietelen,… Sluit hen niet uit. Want zonder hen verdwijnt het kleur, gaat U af. Hou het groen levendig en laat kinderen U als kinderen beklimmen, bespringen, behinkelen,..

Nooit eerder schreef ik een brief aan een stad. Maar ik deed dit graag naar U. Omdat U mij neemt zoals ik ben. Bedankt daarvoor.

Ik wens U nog een fijne zomer!

Hartelijk,

Tine                                                                                     12:50