Idioot te denken dat wij nooit
de witte jas te zien krijgen.
Terwijl we wachten valt een ooit
tussen onze oren en al ons voeten.
Bij dat vallen hoort een snik
die door muren schuurt en bonkt.
We denken het nu opeens te zien:
een man haalt ons op. Wij schrikken.
Wat we zien is met geen honderd,
geen duizend witte jassen te omvatten.
donderdag 3 februari 2011
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
TINE ZIET (420): Belofte
Sinds ik in een interview heb verklapt dat ik aan het roman werk, krijg ik af en toe eens de vraag of het nu al wat wordt. Ik moet dan eerl...
-
Omdat enkele vrienden met hun band NeXt op Ratrock optraden, besloot ik nog eens mijn bottines en netkousen uit de kast te halen en me naar ...
-
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...
-
In mijn klassen heb ik een erg mondige leerling die er erg trots op is dat zijn vader in een ambachtelijke slagerij werkt. Elke les wordt we...
1 opmerking:
mooi!
Een reactie posten