Idioot te denken dat wij nooit
de witte jas te zien krijgen.
Terwijl we wachten valt een ooit
tussen onze oren en al ons voeten.
Bij dat vallen hoort een snik
die door muren schuurt en bonkt.
We denken het nu opeens te zien:
een man haalt ons op. Wij schrikken.
Wat we zien is met geen honderd,
geen duizend witte jassen te omvatten.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
-
Nu het bekend is, dat ik uit te nodigen ben om te komen meedraaien op de werkvloer, krijg ik natuurlijk aanvragen. Wat de bedoeling is. Zo n... -
Tany Minoek! liet zich dit weekend onderdompelen in het lentegroen poëziefestival * zaoem * en weet ineens geen klanken meer. Een dik jaar ...
-
Het ziet er niet rooskleurig uit voor mij. Ook dit jaar heeft Cupido niet op mij geschoten. Alhoewel ik zaterdag tijdens het Lerarenconcert ...
1 opmerking:
mooi!
Een reactie posten