Mijn fantasie wordt wakker op een matras in water.
Rondom mij: de stikdonkere oceaan van eeuwige slaap.
Boven mij: het aanhoudend getik van druppels op een raam.
Straks overspoelt een zondvloed mijn voeten en meer.
Tijd om me om te draaien.
Spartelen doe ik straks wel.
Eerst nog even op gedachten drijven.
Verdrinken doe ik al heel mijn wakker leven.
Ik heb zin in taart.
Eén stukje taart.
Hemelse zachte taart.
Eén stukje maar.
Iemand deed me watertanden...
Iemand gaf de wereld een jaar om gelukkig te besteden.
Maar voorlopig ga ik nog niet naar beneden.
Drijven maakt me blijer dan me aan de diepte te moeten geven.
Tweeënvijftig weken om reikhalzend met open armen te overleven.
dinsdag 11 januari 2011
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
TINE ZIET (420): Belofte
Sinds ik in een interview heb verklapt dat ik aan het roman werk, krijg ik af en toe eens de vraag of het nu al wat wordt. Ik moet dan eerl...
-
Omdat enkele vrienden met hun band NeXt op Ratrock optraden, besloot ik nog eens mijn bottines en netkousen uit de kast te halen en me naar ...
-
Toen ik twaalf jaar geleden naar deze stad verhuisde, verklaarden mijn familie en vrienden me gek. Ze dachten toen al dat ik naar de margin...
-
In mijn klassen heb ik een erg mondige leerling die er erg trots op is dat zijn vader in een ambachtelijke slagerij werkt. Elke les wordt we...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten