Herstart

Een paar uur geleden de zee gezien en opgeslokt...
Klotsend en met kapsel dat weer enkele dagen moet wennen.
Frisse strandlucht op de huid.

Valse start

Daar sta je dan. Op nieuwe benen. Onwennig maar met volle moed.
Je wil de zee zien, vertrekt met een auto vol leuke muziek.
Na een hele tijd vrolijk rijden, blijkt dat de zee jou niet wil zien.
Ze roept niet. Ze misleidt. Je komt niet verder dan een wegomleiding. De weg loopt dood zo vlak voor strand en dijk.

Je rijdt terug en denkt jezelf een ander kapsel toe. Een nieuwe jas.
Een ander kleur. Maar wat je ook in handen neemt, het is nog steeds een oude jou. En de vingers die je door je haren wil, zijn allemaal aan rusten toe. Dan maar niet je haar. Dan maar niet vandaag. En wat je aan hebt nu, kan best nog wel een dag.

Er is nog iets waar je heen kan gaan. Een café waar vandaag vrienden zijn. Maar het is best ver en je auto maakt een raar geluid. Al dagen. Je rijdt langs de garage en vraagt of het wel kan. Naar L. en terug. Het hoofd op de zwarte overall schudt en beweert dat het riskant is. Je gelooft. Belooft hem niet te gaan. De trein kan je wel halen.

Maar voor de kookplaten vergeet je de tijd. Maakt saus en soep en sopt de vaat. Terwijl je na een week weer kookt, vertrekt de trein.

Dan niet. Er is een dampend bord. Er is muziek.
Morgen gaan ze beter, die nieuwe scheve benen.
Straks zijn er pantoffels, wijn en warme lange tenen.

Zout

De dag dat ze er niet was, zag ze een kapitein. Hij keek niet over water. Tuurde over groene bomenzee. Zij stond op en liep naar waterzee. De kapitein onder haar muts staarde met haar mee. Zag de golven. De maan.
Vloed kwam op, maar begoot haar voeten niet. "O Captain! My Captain! Als ik jou draag, bespaar mij dan niets."

En toen de zee niet kwam, stapte ze zelf naar water toe. De pet van de kapitein lichtte op in zwarte avondgloed.

Een schaduw op de dijk keek toe en zag: een inktzwarte vlek met rook spuwde vuur en spoelde zonder schoenen aan. De lucht werd boom. De bodem zonk. De wereld dreef. Gedaan.