TINE ZIET (30): Achteloos

De scholen openden hun deuren. Dat valt onmogelijk te ontkennen. Het valt niet alleen op omdat ik zelf juf ben, maar ook in het verkeer is het overduidelijk te merken. Fietsers fietsen weer in schokkende kuddes voorbij. Er zijn meer auto’s verkeerd geparkeerd bij het op- en afhalen van kinderen, maar omdat dat maar voor even is, zien we het als noodzaak in plaats van hinder in het verkeer. Wat mij ogenblikkelijk is opgevallen zijn de troepen studenten die door de stad wandelen. Op weg naar het zwembad of ander gebouw een beetje verder dan het schoolgebouw. Dit doen ze onder begeleiding van één of meerdere leerkrachten.

Vorige week zag ik dat een vrouwtje dat slecht te been was, van het voetpad naar het fietspad moest uitwijken omdat een groep studenten weigerden aan de kant te gaan. Dat ikzelf ook van het voetpad moest afwijken, vond ik minder erg: mijn benen doen het nog allebei. Maar waar is de tijd waarin hoffelijkheid nog gewoon was? Als twee of drie mensen naast elkaar lopen op een voetpad, was het toch logisch dat ze aan de kant gingen als er een tegenligger hun richting uitliep? Nu gebeurt dat nog zelden. Het is meer elk voor zich in deze maatschappij. Heb je geen plaats, is dat jouw probleem. Hoeveel mensen staan hun zitplek in de bus of trein nog af aan iemand die het lastig heeft om recht te staan?

Laatst slingerde een bord van een immokantoor rond op straat. Het zou er nu nog liggen, als ik het niet had opgeraapt.  Als iedereen denkt: ‘Het is niet van mij, dus hoef ik het niet op te ruimen’, dan blijft het maar slingeren.  Let op: ik ben geen heilige. Deze zomer heb ik bijvoorbeeld mijn voorgevel niet gewied. Ook mijn ramen heb ik laten verstoffen en een bezoek aan het containerpark dringt zich al veel te lang op. Maar als het gaat over ‘ons’ straatbeeld dan ruim ik het op. Als het gaat over ‘ons’ voetpad, stap ik moeiteloos aan de kant.  Hopelijk valt dit ook nog ergens op school te leren. Het begint met kleine dingen, want voor je het weet loop je zomaar een tent met daarin een verhongerende jongen voorbij. 

(verschenen als column in De Weekbode / De Leie op 09/09/16)