Op de eerste dag van mijn vakantie stond ik in een rij aan te schuiven om de zee te zien. Niet zomaar een zee: de zee geportretteerd door fotograaf Stephan Vanfleteren in het MSK in Gent. Op zich vond ik het plotsklaps een vreemd idee dat ik in een donkere zaal de druk van een publiek voelde dat golven wou zien. Normaal gesproken zou je daarvoor naar één of andere kust rijden, waar je misschien wel even in de file staat. Maar er is in mijn ervaring nooit een wachtrij om effectief de getijden te bekijken.
Zee zien is voor mij ook ademen. En dat miste ik toch in die
beklemmende drukte van het museum. Nu ja, het gaat natuurlijk om het feit dat
de portretten de zee je op een andere manier naar de ruwheid van het water doen
kijken. Soms herken je bijvoorbeeld een berglandschap of zelfs een lichaam. Dat
is wat kunst doet: je op een andere manier naar de dingen laten kijken. De
realiteit overstijgen.
Wat lijkt het me heerlijk om als enige op die expositie te
zijn. De stilte om me heen. Net zoals het fantastisch is om alleen op een
bankje op een dijk bij het vallen van de nacht naar het donkere water te
staren. In een film is op die expositie te zien hoe Vanfleteren ook die
eenzaamheid opzoekt bij het maken van de beelden. Alleen in die eindeloze
stormachtige zee. Met duikerspak, duikbril en opwaaiende jas in de klotsende
golven. De zee is geen privilege. Dat
hoeft het ook niet te zijn. Maar als het me ooit in de schoot valt, lijkt het
me hemels om alleen met haar te zijn.
(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 30/10/25)
