TINE ZIET (492): Waard

Zaterdagochtend zag ik mijn gasten voor Matinee Moniek één voor één binnendruppelen. Bijna allemaal kwamen ze vanuit een andere stad naar Menen afgezakt.  Zo waren er twee gasten, die toegaven amper geslapen te hebben. Niet zozeer door de spanningen, maar door het feit dat ze allebei geen echte ochtendmensen zijn en een heilige schrik hadden om zich te overslapen en zo hun trein te missen.

Eén van hen sprak me na afloop aan en zei dat Menen op eerste zicht wat troosteloos leek, toen hij de wandeling van het station naar de bib had gemaakt. Ik zei dat niets minder waar was. Dat er de avond daarvoor nog een dul feestje geweest was op de Grote Markt, alwaar dj’s vanaf het belfort muziek gedraaid hadden en dat er echt veel ambiance en volk was geweest. Feestgangers hadden nu plaats gemaakt voor marktkramers. Zo is er in onze stad wel altijd wel wat als je goed kijkt!

Hoog tijd dat we wat meer fier zijn op wat er bij ons mogelijk is. Want bij ons kan het. Iemand krijgt het idee om een dj-set op het belfort te doen en kijk: het komt er van! Aan de foto’s en de filmpjes achteraf te zien, waren veel mensen nieuwsgierig en enthousiast over dat feit. Men spreekt al van een vervolg.

Later stuurde de gast me trouwens nog een bericht met de mededeling dat Menen uiteindelijk toch erg cool was gebleken. Niet zozeer door het verhaal van de dj’s maar omdat hij nog niet eerder een initiatief als Matinee Moniek had meegemaakt. Dat dat het laten van zijn slaap meer dan waard was!  Zo hoor je het ook eens van een ander!

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 25/09/25)

 

TINE ZIET (491): Blij eitje

Zaterdag werd ik een beetje nostalgisch toen ik met een vriendin naar Kruisem reed. Toen ik Kruisem nog als Kruishoutem kende, was het voor mij een oord van feesten! Schuurfeesten, Eifeesten,… Niet dat ik er zoveel kwam, maar ik had er vriendinnen wonen die me soms op sleeptouw namen in die contreien. Mijn eerste echte stuntelige slow, waarbij er toch wel iets in de lucht hing, danste ik trouwens op die bodem.

Nu kwamen wij er voor iets anders. Ik mocht na twee jaar nog eens optreden bij de post-metal band KA’UNA op het festival ‘Zingem Beeft’.  Ook een feest!  Na het optreden, hoorde ik dat ik dat ik nog maar de tweede vrouw ooit was die dat festivalpodium heeft betreden.  De eerste editie vond in 2017 plaats.  Ik vond dat toch bijzonder om te horen.  Ook al stond ik maar voor één nummer op het podium. Maar ik stond er dan wel weer stevig en headbangde alsof mijn leven er van af hing. Dat was nogal eens wat anders dan die schurende slow van meer dan 25 jaar geleden. Het had allebei zijn charmes. De Tine van toen, had toen geen flauw idee dat ze ooit in netkousen en in lederen rok op een podium zou staan. En de Tine van nu mist het soms om wat verlegen en onhandig in de armen van een ander over de dansvloer te schuiven.

Het moge duidelijk zijn voor wie dit leest: beide avonturen in deze ei-gemeente verliepen uiterst zedig.  En voor mijn moeder en alle nieuwsgierige fans in het bijzonder: telkens ging ik als vrijgezel naar huis. Wat natuurlijk fijner is dan met een gebroken hart of als een geklutst ei. Blij eitje dus.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 18/09/25)

TINE ZIET (490): Geluk

Toen ik vorige week donderdag van het bezoekje aan mijn moeder naar huis reed, passeerde ik langs maar liefst 7 auto-ongevallen. Onder andere ook aan de kettingbotsing op de E17. Er was net voor ik vertrok een gigantische regenbui geweest en die had veel automobilisten verrast. Het is ook een van mijn horrormomenten op een autosnelweg. Als ik daar enkele seconden niets kan zien, klimt er paniek bij mij op schoot. Gelukkig heb ik tot nu toe nog een instinct in me dat precies op automatische piloot schiet en me op dat moment door mijn paniek loodst. Al ben je op dat moment natuurlijk ook afhankelijk wat anderen in die weersomstandigheden doen. En wat te doen als die paniek het opeens overneemt?

Terwijl ik almaar dichter bij huis kwam, dacht ik er even aan dat ik de weg niet meer op zou durven. Maar ik wist dat ik die avond weer die kant op moest voor de wekelijkse repetitie. Ik kon toch niet afbellen omdat ik 7 auto-ongevallen had gezien? Het moge duidelijk zijn: ik zag geen enkel accident gebeuren. Ik zag alleen het resultaat. Enkele uren later zag ik mezelf via allerlei binnenwegen – om de file te vermijden – toch weer aan het stuur zitten. 

We moeten geluk hebben. Veel geluk. Om een dag zonder ongelukken door te komen.

Er zijn mensen die niet durven vliegen. Er zijn mensen die niet durven treinen, varen… Er zijn ook mensen die hun huis niet durven buitenkomen. Geluk komt dan niet uit een gecommercialiseerd doosje met een strik er om heen, maar uit het diepste van ons lijf. Het gaat dan niet om het glimmen en de glitters.  Gewoon om het geluk er nog te zijn. 

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 11/09/25)

TINE ZIET (489): Openbaar vervoer

Vervangbussen. Je kent ze wel. Als je ze niet kent: haal opgelucht adem! Ik begrijp dat er werken aan de spoorwegen moeten worden uitgevoerd. Maar moet dat nu werkelijk altijd als ik me met de trein moet verplaatsen? Vroeger reed ik zelf met de auto naar Gent. Dat lukte nog net. Ik wist nog parkeerplaatsen te vinden die betaalbaar waren. Maar door het invoeren van bijkomende taksen, fietsstraten, autovrije straten,… ben ik niet meer zo’n held om naar daar te rijden. Dus dan kies je voor het openbaar vervoer. Stressvrij. Ecologisch. Makkelijk. Je komt rustig op je bestemming aan. Ja. 

Behalve dan als er weekendwerken zijn. Twee uur reizen voor een ritje waar je anders een uurtje over doet. In de  bus op elkaar gedrukt worden omdat er meer reizigers zijn dan plaatsen. De kostprijs is hetzelfde. 

Ik ben voorstander van ‘kneusjeskorting’. Offer je jezelf op om recht te staan, omdat andere mensen dan kunnen zitten: krijg een bonus! Zorg je dat je tas op het rek boven ligt, krijg een drankje gratis. Produceert je gsm geen telefoon? Een gratis treinbeurt! 

De volgende keer dat ik denk aan een autoloos uitstapje, ga ik ongetwijfeld weer zweten. Nachten van te voren. Zal de trein wel rijden? Kom ik wel in één stuk op mijn bestemming aan? Het is een almaar groter wordend hemeltergend risico. Blijf ik niet beter thuis? Nogmaals, het moet gezegd: ik begrijp het wel. Ik ben geen koningin. Maar zelfs de grootste empathie kent op zondagochtenden een limiet. Dan weet je het zeker wel: dan reis je beter niet.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 04/09/25)

TINE ZIET (488): Troost

Sinds kort bewandel ik een nieuw pad. Ik ga uitvaarten voor in aula’s. Niet als uitdaging maar voor écht. Naast mijn job als juf. Voor sommige mensen klinkt het als een tang op een varken dat ik als driftige schreeuwer opeens ingetogen aan een micro sta. Voor anderen zal het geen verrassing zijn. Altijd al heb ik woorden in me gehad die kunnen en willen troosten. Hoe ouder ik word, hoe meer voldoening ik haal uit het feit mijn talenten zinvol te gebruiken. Het is een meerwaarde in het leven. Het maakt me rustiger en meer in balans. 

De eerste keer dat ik als kind onrechtvaardigheid voelde, had er mee te maken. Een vriend van de familie was gestorven en de rijke weduwe vertikte het om meer centen uit te geven aan de uitvaart dan nodig was. Ze liet hem opbaren in het mortuarium van het ziekenhuis. Op zich niets verkeerd mee maar ik kon toen als kind het verschil zien tussen dood met zorg en dood met minder zorg. Omdat die man zoveel voor ons en haar gedaan had, ervoer ik voor het eerst het gevoel van oprechte kwaadheid. “Kon je voor hem niets meer laten doen?” dacht ik toen.

Later bij uitvaarten merkte ik dat ik me kon ergeren aan diegene die de dienst leidde. Een onaangename stem, te weinig intonatie,… Het was meer dan beroepsmisvorming. Het was ook een schreeuw naar meer warmte. Sterven is op zich al droevig genoeg. Woorden hoeven niet afstandelijk en kil te zijn. Op dat moment moeten woorden net troost bieden en omarmen.

Ik botste op ‘Diep Respect’ en zo komt het dat ik blij ben met de eenvoudige zorg en troost die ik daar nu als voorganger kan bieden.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op 28/08/25)