TINE ZIET (453): Eenzaam

Het woord ‘eenzaamheid’ is afgelopen dagen nog nooit zoveel uitgesproken. Blijkbaar voelt de helft van de Vlamingen zich soms eenzaam. De ‘soms’ is een mooie nuance. Over het percentage dat zich ‘meestal’ eenzaam voelt, is er wellicht nog geen studie gemaakt.

Fijn is dat het bespreekbaar wordt. Zo vroeg een leerling aan mij of ik me niet erg eenzaam voelde zonder gezin. Ik antwoordde dat ik me vaak eenzamer voel in een groep mensen dan alleen in mijn huis. Dat werd niet zo goed begrepen. Ik vertelde dat hoe ouder ik word, hoe meer ik op mezelf ben aangewezen en hoe meer ik me settel in wat er is. Ik neem daar vrede mee en ben voluit mezelf. Als ik dan ineens in een groep ben, kan ik soms dichtklappen en voel ik mij een schim van mezelf worden en dan verlang ik dus naar datgene wat ik mis. Dat maakte de dingen wat duidelijker. “Een beetje zoals ik me in mijn school voel,” zei hij. “Alleen op mijn kamer en hier in deze lessen kan ik zijn wie ik ben, maar verder voel ik me eigenlijk erg alleen.” Het kwam aan. Daar kan geen actie wat aan doen, bedacht ik.

 Maar toen ik erover nadacht, kwam ik tot de constatatie dat dat van alle tijden is. Ook in mijn puberteit voelde ik me meestal heel alleen. Misschien is het nét dat punt waarop je je voor het eerst ook solitair voelt. Die verschrikkelijke pukkels en zweetgeur zorgden ervoor dat de eerste echte eenzaamheid verscheen. Het is net door die prille ontluikende schaamte, dat we ooit in onszelf zijn gekeerd. Wat men er ook van zegt: eenzaamheid kregen wij door onze eigen natuurlijke evolutie aangesmeerd.

 (verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  27/12/24)

TINE ZIET (452): Lachen

 

Vorige week op onze jaarlijkse pedagogische studiedag kregen wij een lachdegustatie cadeau. Na een voormiddag specifiek op vorming gewerkt te hebben en een lekkere broodjesmaaltijd, kwam een vrouw ons dus vertellen dat volwassen mensen veel te weinig lachen. Ik vond het schokkend dat een gemiddelde volwassene blijkbaar maar tien maal per dag lacht. Zelf voel ik me op dat vlak toch bovengemiddeld. Ik durf nogal wat af te lachen op een dag. Doel van haar sessie was dus om samen te lachen op een natuurlijke wijze door het spel toe te laten. In mijn vakgebied is dat behoorlijk normaal. In een woordles wordt nogal wat afgespeeld. Het duurde niet lang of ik zag bij iedereen wel een spontane glimlach verschijnen. Bij sommigen rolden de tranen zelfs over de wangen. Andere bleven wat kritisch en lachten dan weer groen. Wat natuurlijk ook een vorm van lachen is.

 De lachcoach verklapte ons dat het lachen ons is vergaan sinds we als kind iets in een bepaalde tijd moesten afwerken. Dat dankzij de chronometer een constante stress ons verhindert te lachen. De timer als dader van zoveel verzuring. Misschien is het daarom dat ik zo graag met deadlines flirt. Het is gebleken dat dit niet altijd de leukste eigenschap is. Zo heb ik tegen eind januari weer evaluatiefiches in te vullen. Ook al maak ik steeds het voornemen om er vroeg genoeg aan te beginnen, ik leer het nooit. De volgende keer dat ik hierover wordt aangesproken zal ik zeggen dat ik lachen verkies boven nukkigheid. Liever een zo kort mogelijke periode overspannen ongelukkig.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  19/12/24)

TINE ZIET (451): Druk

Wie me deze dagen tegenkomt, zal ongetwijfeld merken dat ik wat minder huppel. Die laatste weken van het jaar voelen altijd als wat ballast.

Zo is de laatste maand van het jaar traditioneel lijstjesmaand. Mensen posten gretig hun lijstjes van beste muziek, hoogtepunten,… Als men op 1 december al lijstjes maakt van hoe het afgelopen jaar was, hoe kan men dan nog onbevangen bewonderen in december? Zo was ik zondag nog bij Wijndomein Ravenstein om er te gaan luisteren naar Goes en Goes en vandaag ontdekte ik een ontzettend mooi muzikaal nummer dat ik al de hele dag op repeat heb staan. Soit, mijn lijstjes zijn nog niet bepaald. Een jaar duurt toch twaalf maanden?

Daarnaast voel ik de druk om te moeten feesten. Om te moeten kopen. Om copieus te eten. Wie me kent, weet dat ik heel jaar lang mijn best doe hiervoor. Dat het nu opeens als obligaat voelt, maakt het veel onprettiger. En dan ook nog eens al die cadeaus! Volgens de advertenties die ik krijg, verdient iedereen die ik graag zie een cadeau uit mijn hart en dat klopt, maar feit is wel dat ze allemaal uit dezelfde portemonnee moeten komen.

Of dat nog allemaal nog niet goed genoeg is, klopt men nu ook nog massaal op de deur voor goede doelen. Natuurlijk wil ik solidair zijn. Vanzelfsprekend vind ik zoveel onrecht schrijnend.

Alles bij elkaar is het gewoon teveel. Want naast al dit alles is er nog gewoon een leven. Mensen zeggen me soms: “Het ligt aan jou. Je hoeft die druk toch niet te voelen.” En dat klopt. Maar ik breek graag een lans voor wie hetzelfde voelt. Samen tilt het minder zwaar dan heel alleen.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  12/12/24)

 

 

TINE ZIET (450): Studeren

In de klassen is de examenspanning al te snijden. Eén van de vele voordelen van mijn werk is dat naar een academieles komen, vaak een welgekomen ontspanning is tussen dat studeren door. De ware diehards blijven komen en vinden het opeens niet zo onprettig om alleen met je in de klas te zitten, al voelt dat vooral bij pubers in het begin een beetje onwennig. Gelukkig weet ik dat ongemak vaak om te buigen. Zo bevond ik me vorige week woensdag alleen in de klas met een veertienjarige jongen. We experimenteerden met een tekst door die op allerlei soorten klanktapijtjes neer te leggen. In praktijk kwam het erop neer dat we rapten en bijvoorbeeld opera zongen. Ik leerde hem de blues kennen en kon ervaren dat hij talent heeft. Hij vond het leuk dat ik ook maar wat probeerde af en toe. Zo ontdekten we beiden dat een tekst zingen op metalmuziek geen sinecure is. Het zijn leuke momenten die je met je leerlingen deelt. Je ziet ze als het ware opbloeien. Anderen vinden het fijn dat ze die lessen wat extra aandacht krijgen. Zo is het me al een paar overkomen dat een leerling die opeens alleen in de klas zit, iets begint te vertellen wat hij of zij anders niet durft.

Ik merk dat die spanning steeds eerder begint. Vroeger was dat alleen maar in de middelbare school, maar nu blijven leerlingen ook al thuis om te studeren in de lagere school. Ik vind het een beetje zorgwekkend. Het zijn niet echt mijn zaken, maar kinderen zijn toch kinderen. We willen dat ze spelen. Soms willen we ze ook erg snel groot maken.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  06/12/24)

TINE ZIET (449): Afkomst

Zaterdag had ik afgesproken met een vriendin om wat te drinken tussen enkele zware dagen door. Toen ik in het café gearriveerd was, zag ik opeens enkele bekende gezichten aan haar tafeltje zitten. Onverwachte gezichten uit het dorp van afkomst. Zij waren naar de expositie van Edgard Antoin gekomen en waren nog wat blijven plakken in Menen. Ze waren door mijn vriendin op mijn komst voorbereid, want zij wisten bij mijn aankomst de naam van mijn grootvader te scanderen. Althans zijn lapnaam. Want ik was toch de jongste dochter van de zoon van Remi Festi? Dat was ik. Ze wisten ook perfect mijn ouderlijke woning staan. Natuurlijk waren ze nieuwsgiering naar de feiten die ze niet meer wisten. Waar woonde mijn moeder nu eigenlijk? En wat was er bijvoorbeeld van mijn broer geworden? Ik herinnerde me opeens ook hun gezichten van zoveel jaar geleden. Hun kinderen, jonger dan ik, die nu inmiddels ook al kinderen hebben. Heel even woonde ik weer in dat huis bij de bambi’s en de lama’s. Het laatste huis aan die gevaarlijke bocht waar zoveel automobilisten zich lieten verrassen en dat nu al enkele jaren met uiterst veel zorg wordt gerenoveerd door iemand die er altijd met veel bewondering heeft voorbij gefietst.

 Soms is er weinig nodig voor een spontane verjongingskuur. Al duurt die nooit erg lang. Even terug een kleindochter zijn en bij pepe op schoot. Dan terug met beide voeten de werkelijkheid in: realiteit maakt heel snel groot.

(verscheen als column in KW Kortrijk-Menen-Waregem op  28/11/24)