Perelaar

Bête Noire

stelt paal en perk (2)

Het is me deze week twee keer overkomen. Wat mij betreft: twee keer te veel.

Boodschappen doen en dan bemerken dat de winkel waar je geregeld kwam, de deuren definitief heeft gesloten. Natuurlijk heeft het één niets met het ander te maken. Dat ik een regelmatige koper ben, zou eigenlijk moeten betekenen dat er genoeg omzet kan worden gemaakt... Maar goed: de winkel is gesloten.

Er staat niet 'wegens faillissement'. Er staat niet 'wegens scheiding'. Of nog minder 'wegens ongeneeslijke ziekte van de investeerder'. Op zich zijn het mijn zaken niet. Maar wat mijn probleem is: ik hecht mij aan dingen en aan mensen. Als ik bijvoorbeeld om de veertien dagen naar de dierenwinkel ga, weet ik waar de kattenbrokjes in promotie staan. Ik weet dat er een harde bel weerklinkt, als je te dicht bij de kassa staat. Ik weet dat de dame aan de kassa niet zo spraakzaam is. Ik weet geen naam. Zo'n prater ben ik niet. Maar ik geef haar een naam. Maaika in dit geval. Ik weet wat voor schoenen ze draagt op het werk en hoe haar stem klinkt. Dat ze veel zweet. Ik weet aan de manier van scannen of ze goedgemutst is. Maaika was er dus niet vandaag en dat kans dat ik haar ooit nog zie is betrekkelijk klein. Ik moet het met een Maaika minder doen. Ik moet een andere bel gewoon worden en ik moet nieuwe brokjes scoren.

Akkoord: er zijn andere dierenwinkels. Bij de vleet. En er zal een nieuwe kassierster in mijn leven komen. Een Gudrun. Of een Margot. Ik ben nog tamelijk jong en soepel: dus iets nieuws went ook wel. Maar waar m'n ongenoegen om draait is dit: in wat voor wereld leven wij als wij ons niet langer mogen hechten? Mag afscheid nemen dan echt niet meer? Het was menselijker geweest als een boodschapper van de koning in m'n oor kwam fluisteren: "Binnen veertien dagen opent de dierenwinkel niet meer..." Dan was ik voor de laatste keer op dat plekje aan de kassa gaan staan om de bel te horen, dan had ik voor een laatste keer geglimlacht naar Maaika. Ik had haar zachtjes gezegd: "Het allerbeste!" Of "Veel succes!" Ook al spraken we anders niet.

Sommige lezers zullen denken: "O, wat een dramatisch gedoe toch weer!"

Toegegeven: Moniek houdt zo nu en dan van pathetiek. Ze denkt bijvoorbeeld aan Rudy. Rudy woont al meer dan veertig jaar alleen. Alleen met zijn parkiet. Elke week een zakje graan en stokjes bovendien. Elke week een babbeltje met zijn 'Natasha'. Zo noemt hij haar. Ze lijkt op het meisje dat hij ooit had toen hij veel jonger was. Ze ging bij hem weg, omdat hij niet gezegd kreeg dat hij haar graag zag. Nu blijft hij dus weer alleen. Alleen met zijn parkiet. Tijd voor een nieuwe Natasha rest er hem niet. Moest hij het geweten hebben, dat ze hem opnieuw verliet: hij had het gezegd. Al grappend. Dat hij van haar hield. Misschien had 'Natasha' hem dan de stokjes cadeau gegeven. Zat hij nu nog te glunderen naast z'n parkiet.

Maar een tijd en een plek voor zo'n wonder, is er in deze afstandelijke wereld vaak niet.

PS1

Ooit (3)

Ooit geloofde ik dat verliefd zijn échte vlammen kon veroorzaken.

Het was een heerlijke dag in mijn studententijd. Ik fietste in de zon op een fietspad naast tramsporen naar Ledeberg, waar ik toen woonde. Op mijn twee wielen bedacht ik dat er misschien wel liefde in de lucht hing. Waar ik dat vandaan haalde, zal ik nooit weten. Ik bedacht het meestal zonder reden. In elk geval: ik zong. In die jaren zong ik meer op mijn pedalen dan ik fietste...

Ik zong 'Fire' van The Pointer Sisters. Ik was alleen maar zong zelf voor drie. Op het moment dat ik zong: "When we kiss, ooh fire!" flitste er opeens - echt waar! - een gigantische vlam uit een trampaal. Ik schrok me een hoedje en durfde een volle minuut niet meer te zingen.

Volledig van de kaart, stapte ik in Ledeberg van mijn fietsje. Op tafel had mijn huisgenote een postpakket gezet. Ik maakte het open en vond in het pakket een boek van een jongen (waar ik stiekem verliefd op was) met daarin de mededeling dat ik het boek wel even mocht lenen. Omdat ik dacht dat ik die dag heerser was van vuur en vlam, bedacht ik dat het zijn hart was in die doos. Het mijne klopte toen in elk geval voor drie.

Glimmend tilde ik het uit de doos en alles in die stilte zong.

Maar zijn hart zweeg uiteindelijk oorverdovend luid.

En het boek kreeg ik niet eens uitgelezen.

ziet droombeelden (1)

* 09/07/11 - op een parking van een gesloten warenhuis: een konijn.

Aan z'n linkeroor staat een mini-rok. Aan z'n rechtoor staat een schepnet. Hij springt van links naar rechts. Hij wordt niet gevangen.

* 09/07/11 - aan de kassa van een open warenhuis: een cassière.

Ze kleurt helemaal rood en wordt heel onhandig als ze voor het eerst in haar vakantiejob-periode in de microfoon moet vragen naar de verantwoordelijke van groenten en fruit. Het is net stervensdruk in de winkel. Ze sterft een klein beetje. En dat allemaal om een bakje paddestoelen.

* 09/07/11 - aan de leieboorden: een brug die er niet is.

Op het moment dat je een brug verwacht, gaapt een gat. Je denkt: paniek! Hoe raak ik in godsnaam aan de overkant? Ik heb geen zwembrevet.

* 09/07/11 - aan de leieboorden: een noodbrug.

Eerst denk je aan een kunstwerk: een installatie met verborgen camera. Of een flauwe grap. Eens halverwege zakt de brug misschien wel door. Maar je ziet een fietser van aan de andere kant de brug opkomen met de fiets aan z'n hand. Je bestijgt een ijzeren brug die zwaar genoeg is om je belachelijke angst te dragen.

* 09/07/11 - in een bijzonder sfeervol café: een bloempotscherf.

Aan een tafel waar er gezellig gekeuveld werd, valt eensklaps een scherf bloempot op tafel. Het gesprek valt stil. Iedereen denkt in de eerste plaats aan een wonder, maar zegt: "De scherf zat vast al los en viel zomaar." Terwijl iedereen denkt: "Misschien dan toch een wonder."

* 09/07/11 - voor datzelfde bijzonder sfeervol café: een groene onderbroek.

In de straat hangen wasdraden van de ene kant van de straat naar de overkant. Aan de wasdraden hangen kledingstukken en schoenen. Een onderbroek kleurt opvallend groen. Het lijkt bijna je maat. Maar ze hangt te hoog om te grijpen.

* 09/07/11 - aan de leieboorden: een enkeling!

Een vrouw met de handen in de nek. De anderen kijken naar haar. Ze geeft als enige van een hele groep met dit gebaar toe dat ze wel eens dronkenschap veinst om niet te hoeven vrijen.

* 09/07/11 - aan de leieboorden: drama!

Er zijn oranje vestjes. Er zijn blauwe vestjes. Er zijn fluo-jasjes. Jij draagt een oranje jasje en bent gevangene. Je wordt bijna doodgeschoten door de blauwe jasjes. Dit drama maakt mensen aan het lachen tot het woord 'verkrachting' valt.

* 09/07/11 - aan een skatebowl: luchtfiets.

Halsbrekende toeren op een fietsje dat zo licht is dat het lijkt te vliegen. Als het ook werkelijk begint te vliegen: open mond!

* 09/07/11 - in een park: een rode koning.

Op zijn paard. Meer niet.

* 09/07/11 - in een park: een muggenbergrit.

In de lichtstraal van een spot, klimmen de muggen de lippen van dragqueen Tina C op. Haar parodie van 'Purple Rain' is trouwens hilarisch.

* 10/07/11 - in een park: ballonmannen.

Drie grote ballen rollen onze richting uit. Als je goed kijkt, bestaat elke bal uit meer dan honderd ballonnen. De ballonnen worden doorprikt en uit elke bal komt een volwassen man. Stralend.

* 10/07/11 - aan een noodbrug: bakvis met ballen.

Van de noodbrug komt een bakvis mét fiets gestormd. Ze vraagt de weg naar een plaatselijke fuifzaal. Ondertussen krijgt ze telefoon van de jongen waarmee ze klaarblijkelijk een afspraak had. Aan het gesprek te horen, zit hij inmiddels op een andere plek. Het meisje begint hem uiterst beleefd uit te schelden. Zo'n volwassenheid had je nooit achter zo'n meisje gezocht. Jij laat nog steeds met je voeten spelen: en zij weet al zoveel beter.

* 10/07/11 - aan een plein: huishoudelijk geweld.

In elk koppel vallen er woorden. Maar dit lijkt meer. Hij grijpt haar bij de polsen. Ze gilt. Hij sleurt haar mee. Ze heeft pijn. Je moet de confrontatie aangaan: durf je of niet? Je komt niet tussenbeide. Durft dus niet. Je zit met telefoon in de handen om de politie te bellen. In plaats daarvan volg je hen met de auto. SubtieL Als je thuis bent, zit het je niet lekker: via een melding voel je je minder schuldig.

* 10/07/11 - in de keuken: vijf naaktslakken.

Als je niet goed uitkijkt, glij je over hun slijmspoor uit.

* 10/07/11 - in je glas: nooit-meer-slapen.

* 10/07/11 - in een foto-tentoonstelling: twee keer bijna je vader.

Als je goed om je heen kijkt, zie je meer dan het gebeurde...

Oerbezoek

we zoeken de boom op,

die eens geveld een takje

met veel vruchten leek

we herschikken de bloesems

we kammen wortels glad

alsof we dit al jaren doen

zij geeft een verdwaalde roos een thuis

terwijl ik onverwacht met blote voet

in aarde zink die losser blijkt te zijn

als wij - wij samen - samen zijn