Mét gevoel

Ze kwamen niet met tuiten. Maar ze kwamen.

Ontzettend dapper probeer je je eerst niet te schamen.
Je bedenkt dat het misschien aan een periode aan de maand ligt. Maar op de kalender in je hoofd is het lang niet zover. Je houdt je sterk. De zaal is donker. Niemand die het ziet.

Plots weet je ineens weer dat je voor één luttel keertje mascara smeerde. Slechte kwaliteit. En met een zucht dan komt het weer. Niet doen. Straks is het lichter en ziet iedereen dat je boog en brak. En dat je slechte kwaliteit... Je probeert. Het lukt niet.

Dan tenminste zonder geluid. De zaal is zo stil. Muisstil. Aan lippen en snaren. Met ogen en oren. Iedereen lijkt te hangen aan het podium. Net als jij?

En als het donker wordt, veert er spontaan een staand applaus uit je mouwen. Iets wat je je herinnert uit een lange tijd terug. Een applaus dat tranen voedt. Eén met een hart dat klopt.

Versuft bedenk je achteraf dat je niet alleen verbeet. De helft van de zaal beet mee. En zelfs al was je helemaal alleen. Je loopt niet naar de spiegel. Sleept nog een hele tijd warmte met je mee.

Mooi toch, Tany! Mooi!

Lenteversje om op te huppelen (1)

Beste Meneer In het Raam,

uw wereld is de langeviolettestraat
van 's morgens vroeg tot 's avonds laat
u eet uw pap met brokken
we zien de gaten in uw sokken
wij tellen samen met u af tot tien
u hebt uw waterput miserie al gezien

de foto's op uw kast zijn 's nachts verlicht
dan komt uw vrouw met hond asemen in ons gezicht
zij is er wel - zij is er niet - u slaapt alleen
al jaren verbeeldt u hen in leegte om u heen
wij denken dat u zich wat etaleert
terwijl u boterhammen sopt en smeert

maar u denkt: geen gordijnen
ik wil nog niet verdwijnen
van as tot stof en dit tot dood
een open kijk maakt leven groot

dus huppelpuppel ik voorbij
tikkeltakkel uw bakkes blij